Helena Modrzejewska - ikona stylu

Najbardziej spektakularna zachowana suknia znajduje się w Muzeum Teatralnym w Warszawie. Kostium do roli Beatrycze z komedii Szekspira „Wiele hałasu o nic” traﬁł do Polski w podobny sposób, jak omawiany wcześniej strój Rozalindy. Przesłana przez Marylkę Pattison w latach 60. XX wieku w paczce razem ze zwykłymi ubraniami, była rozpruta przed wysłaniem, a potem na powrót zszyta w Polsce. Niestety nie przetrwała do naszych czasów ani jedna fotograﬁa Heleny Modrzejewskiej w tym kostiumie. Wiemy tylko, że to kostium był używany przez aktorkę w latach 1887 - 1892. Strój uszyty został z jedwabnego żakardu w kwiaty. Spódnica spodnia i przód stanika pokrywa wielkich rozmiarów koronka wenecka bardzo misternie wykonana z wszytymi w nią maleńkimi perełkami. Szyję okala stojący ażurowy kołnierz. Z ogromnych buﬁastych rękawów zwisają tasiemki zakończone metalowymi skuwkami a'la Maria Medici.

Najprawdopodobniej były one zawiązywane w kokardki, tak, jak w modzie XVII wieku. Świadczy o tym specyﬁczne wszycie tasiemek. Te na górze ułożone są prawą stroną do oglądającego, te na dole lewą. Gdy dolną tasiemkę uniesie się do góry, by przewiązać ją z górną, odkryje się przed nami jej prawa strona.

Jak większość sztuk Szekspira i ta osadzona jest we współczesnych mu czasach, czyli na przełomie XVI i XVII w. Suknia nawiązuje do tych czasów kształtem rękawów i kołnierza. Również stożkowata spódnica rozcięta z przodu w taki sposób, że ukazuje materiał spódnicy spodniej nawiązuje do mody tego okresu. Jednak krój sukni wyraźnie pochodzi z lat 90. XIX wieku, a wtedy właśnie bardzo modne były wielkie, buﬁaste rękawy i stożkowa prosta spódnica. Zatem wbrew pozorom suknia końca XIX wieku wcale nie odbiegała bardzo wyglądem od szesnastowiecznej. Od historycznego pierwowzoru całkowicie odbiega jednak tkanina i kolorystyka sukni. W epoce baroku, do której nawiązuje suknia obowiązywały nasycone barwy, ewentualnie biel i czerń, a także ciężkie złote i srebrne hafty. Pastelowa stonowana kolorystyka sukni Modrzejewskiej, podobnie jak wzór z realistycznie oddanych gałązek kwiatowych są już charakterystyczne dla sztuki secesyjnej.