O sobie
Od urodzenia mieszkam w Krakowie. Moimi pierwszymi doświadczeniami w rekonstrukcji ubiorów były stroje późnośredniowieczne i ta epoka do dziś jest najbliższa memu sercu. Studiując historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, zdecydowałam się na specjalizację mediewistyczną. Historią ubioru pasjonuję się od wielu lat, jednak jestem krawieckim samoukiem. Replika sukni Heleny Modrzejewskiej była nie tylko pierwszym ubiorem dziewiętnastowiecznym, który wykonywałam, lecz także moim największym krawieckim wyzwaniem. Obecnie uczę się w Szkole Artystycznego Projektowania Ubioru w Krakowie.

O projekcie
Pracując nad rekonstrukcją sukni Heleny Modrzejewskiej, starałam się, aby każdy detal został odtworzony zgodnie z realiami epoki, a użyte materiały odpowiadały tym, które były dostępne u schyłku XIX w.

Określenie kolorystyki sukni na podstawie czarno-białej fotografii nie było proste i wiązało się z wieloma dylematami. Dokładna analiza formy ptaszków nasunęła mi myśl, że źródłem inspiracji dla sukni mógł być Daleki Wschód. Koniec XIX wieku to czas fascynacji Japonią, co znajdowało odzwierciedlenie nie tylko w sztuce, lecz także w ubiorach. Wzór kwiatów (chryzantem?) i obciągnięte nicią koraliki wzmocniły te przypuszczenia. Kolorystyka haftowanych tkanin japońskich i chińskich z końca XIX wieku, chłodna i stonowana, oparta na beżach, brązach, szarościach i granatach, posłużyła za inspirację. Miałam świadomość, że tkaniny muszą pasować do naturalnej barwy futra. Wspierając się kolorystyką zachowanych sukni z tego okresu, zdecydowałam się na kolory stonowane, łączone harmonijnie, bez mocnych kontrastów.

Prace nad suknią rozpoczęłam od poszukiwania odpowiednich tkanin ‒ ta w drukowane kwiaty to tafta jedwabna pochodząca z Francji. Największym problemem było znalezienie tkaniny w ptaszki (lub z podobnym motywem). Nieusatysfakcjonowana asortymentem dostępnym na rynku, zdecydowałam się samodzielnie wykonać haft, do którego użyłam włoskich nici jedwabnych. Elementem dziś niedostępnym w sklepach była też pasmanteria (taśma z koralikami wszyta w boczne szwy spódnicy i przy rękawach). Ponieważ szklane koraliki okazały się zbyt ciężkie, zdecydowałam, że połączę mniejsze elementy szklane z drewnianymi koralikami, ręcznie oblekanymi jedwabną nicią (technika ta znajduje potwierdzenie w zachowanych egzemplarzach). Oprócz jedwabiów, z których wykonałam suknię i podszewkę stanika, na podszewkę spódnicy oraz bieliznę użyłam różnych rodzajów bawełny, dopasowując jej gatunek do specyfiki danej rzeczy. Konstrukcja każdego elementu sukni i bielizny bazuje zasadniczo na dwóch rodzajach źródeł: zabytkach oraz publikacjach z epoki. Replikę wykonałam technikami używanymi w czasie, w którym powstała suknia, łącząc szwy maszynowe z ręcznym wykończeniem brzegów i detali.

Mimo wielu komplikacji związanych z tak dużym przedsięwzięciem jak wykonanie rekonstrukcji sukni balowej z 1891 roku cieszę się, że mogłam wziąć udział w konkursie. Możliwość sprawdzenia swoich umiejętności, spotkania z innymi uczestnikami, a przede wszystkim ogrom wiedzy, jaki zdobyłam podczas warsztatów, są niezwykle cennym doświadczeniem.

Mój blog. Mój profil o ubiorach dawnych na Facebooku.

O sobie
Młody pasjonat mody. Pierwszym krokiem, który pozwolił mu na rozwój umiejętności, było uczestnictwo w zajęciach z kroju i szycia w Młodzieżowym Domu Kultury w Białymstoku. Swoje zainteresowania stara się pogłębiać, biorąc udział w licznych konkursach i tworzeniu projektów według własnych pomysłów. Wiedzę na temat fashion zdobywa u źródła, uczestnicząc w stażach i projektach modowych. Interesuje się historią sztuki i teatrem, skąd czerpie inspiracje do działań twórczych. Swoją przyszłość wiąże z projektowaniem ubioru, a jego największym marzeniem są studia w jednej z wiodących uczelni artystycznych na świecie.

Strona www
Adres e-mail

O sobie
Z wykształcenia jest psychologiem społecznym, z pasji projektantką i kostiumografką. Swoją karierę rozpoczęła sześć lat temu od projektowania i szycia ubiorów dla kolekcjonerskich lalek Super Dollfie. Tę pasję kontynuuje do dziś, łącząc ją z projektowaniem dla ludzi. Interesuje się historią ubioru, w swoich projektach lubi nawiązywać do strojów z XVIII i XIX wieku.

O projekcie
Do wykonania projektu zainspirował mnie ubiór Heleny Modrzejewskiej z jej prywatnej fotografii. Z zamiłowania do różnego rodzaju nadruków przeniosłam główny motyw z tkaniny na fotografii, którym jest żuraw, na sukienkę o bardzo prostej formie. Sukienka wykonana jest z tkanin białej i granatowej. Biała tkanina jest bawełniana o splocie płóciennym, a kontrastująca z nią granatowa – z mieszanki poliakrylonitrylu i wełny, ciężka, o splocie skośnym. Krój sukienki jest prosty. Odcinana pod piersiami, rękawy wąskie, z bufkami. Linia dołu przodu sukienki jest krótsza niż tylna. Z tyłu sukienki są trzy kontrafałdy. Nie ma ona wykończenia w formie podwinięcia przy szyi, rękawach i na dole. Zabezpieczenie przed siepaniem tkaniny uzyskałam dzięki przeszyciu stebnówką. Aby ułatwić zakładanie sukienki, wszyłam suwak w szwie bocznym, na odcinku pacha–piersi. W części granatowej sukienki wszyłam podszewkę, tego samego koloru, poliestrową. Do wykonania nadruku użyłam szablonu. Zastosowałam farby do tkanin, kryjące, podobne do farb używanych w sitodruku.

O projekcie
Projekt charakteryzuje się minimalistyczną, współczesną formą ubioru, uzupełnioną o geometryczne przetworzenie detalu pochodzącego ze zdjęcia, którym się inspirowałam.Detal w moim projekcie odgrywa pierwszoplanową rolę, został również przełożony na samą formę ubioru.

O sobie
Studentka ostatniego roku Wydziału Wzornictwa na kierunku projektowanie ubioru i biżuterii w Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania w Łodzi. Jej wielką pasją jest poszukiwanie nowych rozwiązań w dziedzinie sztuki, jaką jest ubiór. Realizuje się również w ilustrowaniu mody. W wolnych chwilach przyjemność sprawia jej czytanie oraz pisanie na tematy związane z historią ubioru, a także nieustanne pogłębianie wiedzy w tym zakresie. Obecnie pracuje nad kolekcją dyplomową w Pracowni Projektowania Ubioru Scenicznego.

O projekcie
Zestaw konkursowy składa się z czerwonego żakietu i krótkiej, prostej spódnicy. Jest to ubiór współczesnej kobiety, szanującej i podziwiającej dokonania Heleny Modrzejewskiej. Wyrazem hołdu dla wybitnych artystów często bywają ubrania z nadrukiem ich twarzy, także w tym projekcie charakterystyczna, wyrazista twarz wielkiej aktorki zdobi plecy żakietu. Pojawia się w otoczeniu materiałowych kuleczek-czerwonych korali, „pereł współczesności”.

Kolor czerwony symbolizuje mocny charakter i pasję Modrzejewskiej, do jego użycia zainspirowała mnie też tradycja przypisująca czerwieni miano ukochanego koloru Radziwiłłówny. Tkaniny (żakard i bawełna) stanowią kompromis i pomost między dość bogatym, zapadającym w pamięć kostiumem aktorki a wymogami współczesnej mody, przy możliwie dużej użytkowości ubioru.

O projekcie
Inspiracją projektu jest kostium sceniczny do roli Barbary Radziwiłłówny. Do wykonania ubioru użyłam perłowych koralików, atłasu w kolorze granatowym i białego jedwabiu. Na wzór czepca obszytego perłami zaprojektowałam kaptur zapinany na zatrzaski i ozdobiony perłowymi koralikami. Koszula z jedwabiu zastępuje oryginalne batystowe rękawy. Kamizelka z baskinką, obszyta perłami w talii, oraz spodnie z wysokim stanem, zwężone w nogawkach, nawiązują do sukni. Całość ubioru jest interpretacją stroju Heleny Modrzejewskiej, ukazaną z perspektywy mody XXI wieku.

O projekcie
Sylwetkę charakteryzuje kobiece podkreślenie talii. Zastosowałam nietypowe połączenia materiałów – skóry i delikatnych tkanin. Starałam się pokazać trendy panujące w obecnej modzie, nie zapominając o charakterystycznych cechach stylizacji Heleny Modrzejewskiej. Tak powstała kreacja dla kobiety współczesnej i eleganckiej. Projekt składa się z rozkloszowanej spódnicy, dopasowanej bluzki i żakietu. Spódnica jest dwuwarstwowa, co nadaje jej objętości, a tkanina rozłożyście się układa. Bluzka ma głęboki dekolt, ozdobiony skórzanymi rzemieniami ,imitującymi luźne wiązania gorsetowe. Na dole dopasowanego żakietu, wykonanego z dwóch rodzajów skór naturalnych, doszyta jest baskinka z wydłużonymi połami. Całość ozdabiają kontrastowe skórzane lamówki. Dodatkiem uzupełniającym sylwetkę jest kokarda, również wykonana ze skóry.

O sobie
Uczennica Bielskiej Szkoły Przemysłowej w Bielsku-Białej, w której rozwija swoje pasje modowe. Modą interesuje się od najmłodszych lat i wiąże z nią swoją przyszłość zawodową. Laureatka tegorocznego Ogólnopolskiego Konkursu dla Młodych Projektantów Mała Pętelka w Poznaniu, za awangardową kolekcję Hart of Rock. Wyróżnienie w konkursie Wilanów dla młodych talentów. Zakwalifikowana do finału XIII Międzynarodowego Konkursu dla Projektantów i Entuzjastów Mody Off Fashion w Kielcach.

O projekcie
Ubiór inspirowany jednym z najciekawszych kostiumów Heleny Modrzejewskiej. Główny dodatek stanowią perły, które cały czas przewijają się w modzie, są symbolem kobiecości, elegancji, bogactwa i królewskiego dostojeństwa. W połączeniu z koronkami, jedwabiem, taft ą mogą stworzyć wspaniałą kreację.

O sobie
Studentka Międzynarodowej Szkoły Kostiumografii i Projektowania Ubioru na kierunku kostiumografia. Przygodę z rekonstrukcją rozpoczęła w 2003 roku, gdy wstąpiła do bractwa rycerskiego, zajmującego się odtwarzaniem kultury epoki średniowiecza. Zdobyta wiedza i umiejętności krawieckie zdecydowały o podjęciu nauki w zakresie stylizacji i wizażu w Akademii Wizażu i Stylizacji we Wrocławiu. W przyszłości pragnie łączyć swoje pasje z pracą zawodową.

O sobie
Absolwentka Archeologii na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, rekonstruktor historyczny. Jest autorką licznych rekonstrukcji ubiorów XV-XX wiecznych na potrzeby programów edukacyjnych i imprez historycznych, w których bierze czynny udział. Ma na swoim koncie stroje sceniczne, m.in. do tańców: arabskich, hinduskich oraz flamenco. Udzielała też konsultacji nt ubiorów do podręczników szkolnych do historii oraz do programów telewizyjnych.

Adres email

O sobie
Absolwentka Zespołu Szkół Plastycznych im. Cypriana K. Norwida w Lublinie. Obecnie studentka projektowania ubioru w Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania w Łodzi. Jej pasją jest zabawa formą, fakturą i kompozycją w ubiorze oraz ciągłe poszukiwanie inspiracji w otaczającym świecie. Efekty tych poszukiwań można zobaczyć na jej stronie internetowej.

O sobie
Jestem tegoroczną maturzystką Technikum Odzieżowego w Warszawie. Odtwarzanie strojów historycznych to moje hobby, które odkryłam dzięki tematyce konkursów organizowanych przez Muzeum Pałacu w Wilanowie. Strój Heleny Modrzejewskiej to moja druga rekonstrukcja. Resztę o mojej pracy i zaangażowaniu najlepiej opowie replika, którą wykonałam.

O sobie
Absolwentka Wydziału Ogrodnictwa SGGW i kursu podyplomowego SGH w zakresie zarządzania gospodarką europejską z językiem wykładowym francuskim. Wnuczka krawców. Krawiectwo współczesne odkryła, gdy konieczność życiowa zmusiła ją do szycia spodenek dla synków, mających szczególne potrzeby. Z czasem szycie stało się jej hobby.

Rekonstrukcję stroju plażowego Heleny Modrzejewskiej poprzedziło zgłębianie tajników dziewiętnastowiecznego krawiectwa, technicznych zawiłości konstrukcji ubiorów i zmieniających się mód tamtej epoki. Była to jednocześnie wielka frajda i przygoda.

O projekcie
Ubiór inspirowany kostiumem do roli Julii, wykonany z atłasu, koronki i piór w odcieniach pudrowego beżu. Suknia odcięta w talii, góra wykonana z koronki i atłasu.Stójka w sukience ozdobiona piórami. Dół w kształcie bombki, wykonany z atłasu i ozdobiony piórami.

O projekcie
Ubiór inspirowany kostiumem do roli Julii, wykonany z atłasu, koronki i piór w odcieniach pudrowego beżu. Suknia odcięta w talii, góra wykonana z koronki i atłasu.Stójka w sukience ozdobiona piórami. Dół w kształcie bombki, wykonany z atłasu i ozdobiony piórami.

O projekcie
Projekt zainspirowany kostiumem Heleny Modrzejewskiej do roli Odetty. Góra sukni wykonana jest w formie gorsetu, dekolt wykończony falbaną, ozdobiony perłami, w talii doszyta baskinka. Dół sukni jest rozszerzony i wykonany z trzech warstw tkaniny: koronka w kolorze écru, jedwab i szyfon o barwie pudrowego różu.

O projekcie
Projekt jest inspirowany kostiumem scenicznym Heleny Modrzejewskiej do nieustalonej roli. Powstał przez połączenie elementów mody secesyjnej z modą współczesną.